هیئت محمودآباد یزد ؛ ای علمدار وفا ... ؛ محرم 1401

ای علمدار وفا ساقی دشت بلا

راز سرخت در دل دریا مانده داغت بر دل زهرا

از غمت شعله ور شد دل خونبار من

نور پاکت جلوه ی شام تار من 

شب داغی عیان دارم

به خزان آشیان دارم

ز غریبی نشان دارم

***
فریاد عطش خیزد از حنجره سوزان

صد شعله به جان ریزد این آتش بی پایان

لبها به دعا اینجا

تسلیم و رضا اینجا

یارب نظری بنما

بر این شب بی فردا

چکنم، از فراق یاس؟

چکنم ، با غم عباس؟

چه شراری بی او به حرم افتاده همه جا میبینم اشک گلها را

غم او دریایی به دلش طوفانی از نگاهش دیدم شرم دنیا را

دست و علم و مشکی بر روی زمین افتاد
آیین وفا بشکست بر آینه چین افتاد

***
ای علقمه زن بوسه بر هر قدم عباس

از دیده بریز اشکی بر داغ غم عباس

آیینه حق بشکست

در علقمه شد غوغا

با فرق دوتا افتاد

سردار وفا از پا
ز عطش خیمه ها سوزان

زغمش دیده ها گریان

عطشی بی پایان تب داغی سوزان نگهی خونباران به جان دمادم زد

غم او در جان و دل زینب باقی که شب مشتاقی شرر به عالم زد

سقای حسین عباس ای خاطره حیدر

غوغای عطش بنشان آبی ز وفا آور

***
از سوز عطش يارب لب ها همه خشکیده

بغضی زگلوی گل در پای تو روییده

هفتاد و دو آزاده در کوی تو جان داده

شمع و گل و پروانه در پای تو افتاده
به قضا چون رضا باشم

ز خدا کی جدا باشم؟
منم و یک صحرا گل پر پر یا رب که به یادش در دل ارغوان دارم

منم و سرداری که در آتش پر زد منم آن چشمی که بی امان بارم
یارب تو گواهی بر احوال پریشانم
با داغ عزیزانم اینگونه مسوزانم