هیئت چهارمنار یزد ؛ سال 1398 ؛ قسمت دکلمه

خواهم ز خدا كه بي‌ولايم نكند

غرق گنهم ولي رهايم نكند

يك خواسته دارم از خداي تو حسين

در هر دو جهان از تو جدايم نكند

***

آن سراپا هم پيامبر هم امام

آمد از درياي خون سوي خيام

شكوه با بابا ز قحط آب داشت

از عطش چون شعله پيچ و تاب داشت

او كه مي‌دانست قحط آب بود

اشك هم از تشنگي ناياب بود

پس سوال آب معنايش چه بود؟

اكبر از باب اين تمنايش چه بود؟

آب اين‌جا يك بهانه بيش نيست

آن‌ كه گردد آگه از اين راز كيست؟

كوثر او در دهان باب بود

آب اگر مي‌خواست ، عالم آب بود