شهاب الدین موسوی
سيدشهاب‌الدين موسوی سال ۱۳۵۰ در شیراز متولد شد. پس از مدتی به همراه خانواده به اهواز مهاجرت کرد و حدودا سال 1360 به خاطر جنگ به استان یزد آمد. در سال 1365 زمانی که دانش آموز مقطع راهنمایی بود بنا به زمینه اعتقادی و سلوک معنوی که داشت، بی تابانه به جبهه اعزام شد. عملیات کربلای 5 در شلمچه اولین منطقه ای بود که در آن حضور پیدا کرد و از همان سال تا پایان جنگ به جز دوره مجروحیت و مرخصی در جبهه حضور داشت.
وی اولین شعر خود را تقریباً در سن 15 سالگی و در سال 1365 در جبهه و با مفاهیم جبهه و شهادت سرود. پس از پايان جنگ تحمیلی نیز تمام قريحۀ خود را در شعر آيينی، متمرکز كرد. در سال 1367 پس از اتمام جنگ در جامعه مداحان حضور یافت و اولین مرثیه معروف خود یعنی” چشمم از اشک پر و مشک من از آب تهی است ” را در آن سال سرود که به نوعی شناسنامه هنری او در فضای ادبیات آیینی بین فعالان ادبی و مداحان سراسر کشور است.
سال های 68 تا 70 در کانون شعر آموزش و پرورش مشغول فعالیت بود و مدتی نیز در سازمان تبلیغات یزد دبیر شعر شد سپس در حوزه هنری ادامه داد و بعد از آن در شبکه فرهنگ صدا و سیمای تهران مشغول شد.
در دهه هشتاد در کانون ادبیات ایران بخش ادبیات آئینی را برای نخستین بار با همین نام و عنوان( که پیش از این با نام شعر دینی یا عاشورایی خوانده میشد) در معیت استاد معلم و دکتر کیاسری تأسیس کرد.
سيدشهاب‌الدين موسوی پس از حدود 15 سال فعالیت در این عرصه به این نتیجه رسید که مداحی و ادبیات آیینی در جایگاه مناسب خود قرار ندارد و به عنصری بر ضد خود تبدیل شده است؛ این دغدغه باعث شد تا از ظرفیت بالای هیئت های یزد بهره ببرد و به نوعی به احیاء یا نگاه به اصلِ جریان یا روشنگری در این زمینه بپردازد.
او معتقد است : «یزدی ها نسبت به سایر نقاط ایران یک نگاه تخصصی به این مسئله دارند. یزد تنها جایی است که نوحه ها در مراسم تکرار می شوند. در مناطق دیگر مانند کاشان، تهران، مشهد، قم و ... ، نوحه یک بار به طور فی البداهه توسط مداح خوانده می شود و هیچ کس از قبل اطلاع ندارد مداح قرار است چه بخواند، اما در استان یزد، سران هیئت باید بدانند مداح چه خواهد خواند، نوحه بارها تمرین و تکرار می شود و در این صورت است که می توان اشعار عمیق و چند لایه برای آن سرود تا با هر بار تکرار، یک لایه از شعر باز شود. این از اهمیت بالایی برخوردار است که تنها یک نوحه عامیانه و سست نوشته نشود و حرفی برای گفتن داشته باشد. در یک کلام می توان گفت جنبه هنری نوحه های یزد غنی است. در هیئت های استان یزد آهنگساز متخصص نوحه داریم و خواننده ها به علم و اصطلاحات موسیقی تسلط دارند.»
فعالیت سید شهاب الدین موسوی در عرصه ی سرودن نوحه برای هیئت های یزد چشم‌گیر است و وی در خلق جريانی روشنگر در هيئت‌های مذهبی استان يزد نقش بسزایی داشته و از پیشتازان آن میباشد.
سيدشهاب‌الدين موسوی که شاعر دو نوحه از معروف ترین نوحه های زنده یاد حسین سعادتمند با مَطلع های « میبَرَدَم قرارِ دل ، حدیث نینوای تو» و «گلبانگ سروش آمد، خون که به جوش آمد؟» در هیئت فهادان می باشد؛ اولین بار در سال 1379 و با هیئت شیخداد با سبک و رویکرد جدید فعالیت خود را آغاز کرد و بعد از آن در سال های 1380 و 1381 نیز با اشعار ” بشکن ” و “برخیز” با رویکرد نوحه معرفتی به فعالیت خود ادامه داد و پس از آن بود که طی همکاری گسترده با دیگر هیئتهای یزد از جمله: کوچه بیوک، آبشور، امامزاده جعفر، نینوا صفائیه و ... نگاه جدیدی را به عزاداری یزد افزود و دفتر تازه ای را در این راه گشود.
